[DoWSR] Dream of WhiteStaR #4 EP4 ความสัมพันธ์และความผูกพัน (relationship and bond )

ความสัมพันธ์และความผูกพัน 

(relationship and bond )

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ขณะที่อาร์พิน่ากำลังตกอยู่ในสถานะหวาดกลัวและได้เริ่มภาวนาอย่างสิ้นหวัง ราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินได้คำรามก้องอีกครั้งพร้อมแสดงท่าทีที่จะกระโจนเข้าใส่อาร์พิน่า

ท่ามกลางความสิ้นหวัง ในเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตาย ขณะที่ราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินกำลังจะกระโจนเข้าจู่โจมอาร์พิน่าที่ตกเป็นเหยื่อของมัน  

ฟิ้วววววว ฉึก ! 

ศรจากเกาทัณฑ์ได้พุ่งดิ่งเข้าหามันอย่างรวดเร็ว ลูกศรนั้นได้ปักเข้าที่ดวงตาข้างหนึ่งของราชันย์หมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงิน

หงิงงงง หงิงงงง  มันร้องด้วยเสียงหลงและสะบัดหน้าหนีด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้น มันพุ่งเข้ามาคั่นกลางระหว่างอาร์พิน่าและราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินที่กำลังสับสนจากอาการบาดเจ็บ เกิดเสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกับการเขย่าตัวของอาร์พิน่าอย่างรุนแรง เสียงนี้เป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยและเสียงนี้เองได้ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นจากความหวาดกลัว

" อาร์พิน่า ! อาร์พิน่า !! " เสียงเรียกจากเงาที่ปรากฏ

เมื่อเธอได้สติคืนกลับมา สิ่งแรกที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอคือใบหน้าอันแสนอบอุ่นของพี่สาวอาเดน่าที่รักเธอสุดหัวใจ นั่นทำให้แสงในดวงตาที่ริบหรี่ท่ามกลางของความสิ้นหวังของสาวน้อยได้กลับมาสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง  

เหตุการณ์ก่อนหน้า

ระหว่างที่อาเดน่ากำลังวิ่งตามรอยเท้าของน้องสาวเข้ามาในป่า เธอได้สังเกตเห็นรอยเท้าของสัตว์สี่เท้าขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งซึ่งคาดเดาจากประสบการณ์การล่าสัตว์ที่สั่งสมมา คาดว่ามันน่าจะเป็นรอยเท้าของหมาป่าดวงจันทร์ซึ่งดูเหมือนว่ามันกำลังมุ่งหน้าไปยังปลายทางที่เดียวกับเธอ

เธอจึงได้หยิบลูกศรอาบยาพิษที่ใช้ในการล่าสัตว์ออกมา เธอได้วางลูกศรลงบนคันธนูล่าสัตว์เพื่อเตรียมพร้อมที่จะยิงออกไปได้ทุกเมื่อและรีบเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังสถานที่เป้าหมายอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอมาถึงยังสถานที่ปลายทาง 

เธอได้เห็นอาร์พิน่าที่กำลังล้มลงอยู่บนพื้นพร้อมอาการตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอะไรบางอย่าง เมื่อเธอมองไปยังต้นตอของการสั่นกลัวของอาร์พิน่านั้น เธอก็ได้เห็นราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินที่ยืนตระหง่านอยู่บนก้อนหินและมีทีท่าจะกระโจนเข้าหาอาร์พิน่า 

เมื่อเห็นดังนั้นอาเดน่าไม่รอช้าเธอได้ปักคบเพลิงในมือลงและง้างคันศรขึ้นอย่างฉับพลัน เป้าหมายคือกลางหน้าผากของราชาหมาป่าตัวนั้น เธอสูดหายใจเข้าและผ่อนออกอย่างสงบนิ่ง 

ฟูววววววว  สิ้นเสียงหายใจ ลูกศรอาบยาพิษได้พุ่งแหวกอากาศออกไปอย่างรวดเร็ว   

ฟิ้ววววววววววว ฉึก !  หงิงงงงง หงิงงงงง

ลูกศรได้ตกลงบนเป้าหมายอย่างแม่นยำท่ามกลางความสับสนของราชาหมาป่าเธอได้วิ่งเข้าไปคั่นระหว่างกลางและเรียกเพื่อคืนสติแก่อาร์พิน่าอีกครั้ง

" อาร์พิน่า ! อาร์พิน่า !! " อาเดน่าเรียกสติอาร์พิน่าพร้อมกับเขย่าตัวเธอ

" พ....พี่....จ๋า ! พี่ อาเดน่า !! " อาร์พิน่ากอดพี่อาเดน่าอย่างแน่นขนัดพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลริน

" อาร์พิน่าเธอไม่เป็นไรแล้วนะ พี่จะพาเธอกลับหมู่บ้านอย่างปลอดภัยเอง ไม่ต้องกลัว! กอดพี่ไว้แน่นๆละ"  อาเดน่าปลอบอาร์พิน่าพร้อมกับผูกเธอไว้กับตัวเองด้วยเชือกที่ทำจากเถาวัลย์ เนื่องจากเธอสังเกตเห็นว่าอาร์พิน่ามีบาดแผลบริเวณขาและไม่น่าจะวิ่งหนีเองไหว

"อื้อ" อาร์พิน่าตอบรับพร้อมกับกอดอาเดน่าไว้แน่น

จากนั้นอาเดน่าก็ลุกขึ้นเตรียมตัวที่จะวิ่งหนีออกจากตรงนี้เพื่อทิ้งระยะห่างจากราชาหมาป่าแต่ทว่าราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินนั้นก็ได้สติคืนกลับมาเช่นกัน ด้วยแรงอาฆาตที่อาเดน่าทำให้การมองเห็นของมันเหลือเพียงครึ่งเดียว มันได้คำรามอย่างแข็งกร้าวจนดังไปทั่วบริเวณ

กรรรรรรรรรรรรรรรรรรร กรรรรรรรรรรรรรรรรร 

จากนั้นมันได้พุ่งตัวเข้าจู่โจมอย่างฉับพลันเมื่อมันมองเห็นเป้าหมายชัดเจนอีกครั้ง ด้วยสัญชาตญาณของนักล่าเหมือนกันอาเดน่ารู้สึกถึงจิตสังหารที่พุ่งเข้าใส่เธอจากด้านหลัง เธอได้พุ่งตัวกลิ้งหลบออกด้านข้างอย่างรวดเร็วพร้อมกับกอดอาร์พิน่าไว้แน่น แต่นั่นก็ไม่เร็วมากพอเนื่องจากน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แบบทุกครั้ง ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บเป็นแผลลึกบริเวณกลางแผ่นหลังจากกรงเล็บของราชาหมาป่า  

ทั้ง 2 ฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่สถานการณ์ฝั่งราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินเริ่มไม่สู้ดี ดูเหมือนว่าผลของพิษน่าจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วทำให้ราชาหมาป่าเริ่มสะบัดหัวและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

อาเดน่าเห็นโอกาสดังนั้น จึงได้หยิบลูกศรออกมา 2 ดอกและเล็งยิงไปยังราชาหมาป่าหวังปลิดชีพราชาหมาป่าลงให้ได้แต่ด้วยอาการเจ็บปวดที่เกิดจากบาดแผลนี้สาหัสมากเช่นกัน ทำให้แรงในการง้างคันธนูนั้นตกลงอย่างมากจึงทำให้ลูกศรทั้งสองดอกที่ยิงออกนั้นพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดาย

อาเดน่าเห็นว่าอาการของเธอเริ่มไม่ดีแล้ว ภาพที่เธอมองเห็นมันค่อยๆเบลอขึ้นจากการเสียเลือดหากไม่รีบรักษาบาดแผล เธอและน้องคงยากที่จะรอดจากคมเขี้ยวของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินตัวนี้ เธอจึงเก็บธนูและชักมีดสั้นออกมาเตรียมพร้อมและเริ่มค่อยๆ ขยับเท้าถอยหลังออกมาทีละก้าวอย่างช้าๆ พร้อมจ้องมองราชาหมาป่าอย่างไม่ลดละสายตา

ฝั่งราชาหมาป่าเมื่อมันได้สติกลับมาอีกครั้งมันก็จ้องมองการเคลื่อนไหวของศัตรูอย่างระแวดระวังเช่นกัน แต่ทว่ามันก็ขยับร่างกายไม่ได้ตามอย่างที่มันต้องการเนื่องจากพิษนี้มันเริ่มที่จะแพร่กระจายตัวไปยังส่วนต่างๆตามร่างกายของมันแล้ว ลำตัวของมันเริ่มชาและการเคลื่อนไหวเริ่มช้าลง มันเริ่มรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าหากมันรั้งจะสู้ต่อไป จะไม่เป็นผลดีต่อมันแน่ แต่หากมันจะหนีไปเลยก็เสียศักดิ์ศรีของราชาแห่งผู้ล่าเช่นกัน ยังไงมันก็จะไม่ไปจนกว่าจะฆ่าเป้าหมายที่มันเล็งไว้ให้ได้ มันยังคงจ้องมองไปยังเป้าหมายด้วยแววตาอันแค้นเคืองและโกรธเกรี้ยว 

ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า 

จิตอาฆาตอันมุ่งร้ายของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงิน

ทั้ง 2 ฝ่ายต่างจับจ้องกันราวกับว่าต่อไปจะเป็นช่วงเวลาแห่งการตัดสินชี้ชะตา

อาเดน่าค่อยๆขยับเท้าถอยห่างออกจากราชาหมาป่าอย่างไม่ลดละ มุ่งตรงกลับไปยังทางที่เธอมา ราชาหมาป่าก็ค่อยๆย่ำเท้าเข้าใกล้อย่างเดือดดาล มันขยับตัวเข้าใกล้เรื่อยๆด้วยความระมัดระวัง ระหว่างที่ทั้งสองเคลื่อนตัวออกห่างและเข้าหากันแบบนี้เรื่อยๆ จนมาถึงใกล้บริเวณทางที่อาเดน่ามานั้น

อาร์พิน่าได้สังเกตเห็นแสงสว่างบริเวณต้นไม้  เป็นแสงไฟจากคบเพลิงที่อาเดน่าได้ปักไว้ก่อนที่จะไปช่วยอาพิน่า

จากนั้นก็เกิดแสงที่กะพริบถี่ขึ้นจากในกระเป๋าของเธอ เธอนำมือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าและได้พบกับหินลูกปัดสีดำที่เธอเก็บมานั้น มันกำลังส่องแสงริบหรี่ขึ้นอีกครั้ง เธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า

" อ่ะ ! แสงสว่างแสบตานั้น " เธออุทานขึ้นมา เธอคิดว่าแสงแสบตานี้อาจจะช่วยสร้างโอกาสให้เธอและพี่หนีพ้นออกจากที่นี่ไปก็ได้เมื่อเธอคิดได้ดังนั้น 

"พี่อาเดน่า ! ถอยหลังไปทางคบไฟทางนั้นเร็วเข้า!!" 

" หืม !? " อาเดน่าสงสัยในคำพูดของน้องสาวแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร 

เธอยังคงต้องจ้องมองแววตาของนักล่าอยู่ และค่อยๆเหลือบมองไปทางคบไฟและค่อยๆเคลื่อนตัวไปทิศทางนั้น ในใจคิดว่ายังไงเธอก็ต้องกลับทางนั้นอยู่แล้วหากมีแสงไฟที่สว่างมากขึ้นน่าจะขู่ให้ราชาหมาป่ามันถอยไปก็ได้ เธอค่อยๆถอยไปจนถึงจุดที่คบเพลิงปักอยู่

เมื่อมาถึงจุดที่คบเพลิงปักอยู่ อาร์พิน่าเอื้อมมือข้างหนึ่งที่ถือลูกปัดสีดำเม็ดนี้เข้าไปใกล้คบเพลิงนี้จนเจ้าลูกปัดสีดำนี้มันดูดกลืนแสงสว่างจากเปลวไฟไปจนหมดสิ้นแสงลง

" !!!!? "  อาเดน่ารู้สึกตกใจที่จู่ๆเปลวไฟก็ดับลง 

ตุ๊บๆ......ตุ๊บๆ เกิดการสั่นไหวขึ้นอีกครั้ง ตุ๊บๆ......ตุ๊บๆ

ราชาหมาป่าเห็นดังนั้นมันก็แสยะยิ้มท่ามกลางความมืดที่เกิดขึ้นอีกครั้ง มันเคลื่อนตัวเข้าหาพร้อมกับง้างกรงเล็บอันมหึมาเข้าใส่หวังจะเอาชีวิตทั้งคู่ให้จงได้

อาเดน่า เห็นท่าไม่ดีแล้ว เจ้าราชาหมาป่ามันเตรียมที่จะเข้าจู่โจมเธอกับน้องอีกครั้ง เธอสูดลมหายใจเข้าและออกอย่างช้าๆ 

ฟูววววว ฟูวววววว ฟูวววววว

เธอเตรียมใจแล้วจึงตัดเชือกเถาวัลย์ออก พร้อมขยับตัวเข้าบังน้องสาวอันเป็นที่รักของเธอแล้วตั้งท่าเตรียมเข้าสู้กับราชาหมาป่าหวังแลกชีวิตกับมันเพื่อให้น้องสาวของเธอนั้นมีชีวิตรอดไปให้ได้

แต่ไม่ทันไร อาร์พิน่า ก็โยนเจ้าวัตถุปริศนาสีดำขึ้นกลางอากาศไปในทิศทางของราชาหมาป่าพร้อมกับเสียงตะโกนขึ้น

" พี่อาเดน่า หลับตาเร็วเข้า ! " สิ้นเสียงก็เกิดลำแสงสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ เธอหลับตาลงตามที่น้องบอกอย่างรวดเร็ว

ขณะที่แสงสว่างจ้าเกิดขึ้นนั้น เจ้าราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินไม่ได้ทันระวังตัว ทำให้ดวงตาของมันที่ถูกแสงสว่างวาบที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้มืดบอดลงและได้รับความเสียหายจนสูญเสียการมองเห็นที่เหลืออยู่ไปชั่วขณะ มันได้หยุดการโจมตีลงอย่างมึนงง 

หงิงงงงงงง หงิงงงงงงง

ช่วงเวลาอันสั้นที่ชี้เป็นชี้ตายนี้เอง เมื่อแสงสว่างได้ลดหรี่ลงจนดวงตาของอาเดน่าสามารถปรับตัวจนเริ่มที่จะมองเห็นได้อย่างปกติอีกครั้ง อาเดน่าได้ค่อยๆลืมตาขึ้นรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายคว้าหยิบลูกศรอาบยาพิษแล้วพุ่งตัวเข้าประชิดราชาหมาป่าและปักมันลงไปบนจุดสำคัญอย่างแม่นยำพร้อมกระชับมีดสั้นในมืออีกข้างกระหน่ำแทงซ้ำเข้าที่จุดสำคัญของราชาหมาป่าตัวนี้อย่างรุนแรงและต่อเนื่องด้วยทักษะความชำนาญในการเป็นนักล่าของเธอ 

ย๊าาาาา ฉึก ฉึกฉึกฉึกฉึก ฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึก ฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึก ฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึกฉึก 

อาเดน่ากระหน่ำแทงอย่างบ้าคลั่งจนเลือดของราชาหมาป่าอาบชโลมไปทั่วร่างกายของเธอ

จนในที่สุด เสียงลมหายใจของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินตัวนี้ก็ได้หยุดนิ่งลง

" ฟูววววว " เธอผ่อนลมหายใจออกอีกครั้ง ด้วยความโล่งใจ

อาร์พิน่า วิ่งเข้าไปกอดพี่อาเดน่าจากด้านหลังขณะที่เธอกำลังพักหายใจ ไม่นานเธอก็ได้ค่อยๆล้มลง

" พี่ !! "  อาร์พิน่าตกใจอย่างสุดขีดที่จู่ๆพี่ของเธอก็ล้มลง ลมหายใจของอาเดน่าค่อยๆแผ่วช้าลง

" พี่ จ๋า! ไม่นะ ! พี่จะต้องไม่จากหนูไปอีกคน ! ไม่นะพี่อาเดน่า" อาร์พิน่าพูดและกอดพี่สาวของเธออย่างกระวนกระวายน้ำตาของเธอค่อยๆไหลรินออกมาอีกครั้ง 

" ผ้า.....พัน.....แผล" อาเดน่าพูดด้วยเสียงแผ่วเบา อาร์พิน่าเธอรีบค้นในกระเป๋าของพี่สาว พบเศษผ้าอยู่ เธอรีบนำมันเริ่มพันรอบตัวพี่สาวเธอแต่เลือดยังคงไม่หยุดไหลเพราะบาดแผลที่ได้รับนั้นสาหัสและลึกมาก 

"พ....พี่จ๋า เลือดมันยังไม่ยอดหยุดเลย...ทำยังไงดี พี่จ๋า พี่" เธอเขย่าตัวอย่างเบาๆเรียกสติพี่อาเดน่า

".....ห.....มู่.....บ้......า....น...." อาเดน่าพูดด้วยเสียงแผ่วเบาพร้อมชี้ไปยังทิศทางของหมู่บ้านด้วยแรงที่เหลืออยู่อันน้อยนิด สติของเธอเริ่มเลือนรางภาพที่เธอมองเห็นมันค่อยๆเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ อาเดน่าจำเป็นต้องการยาที่สามารถห้ามเลือดได้ อาร์พิน่าต้องพาพี่สาวไปหาคนทรงในหมู่บ้านอย่างเร่งด่วน

อาร์พิน่าเมื่อเธอเห็นทิศทางที่พี่สาวชี้ไป เธอไม่รอช้าเธอตัดสินใจพยายามแบกพี่สาวเธอขึ้นหลังอันน้อยๆและค่อยๆเดินมุ่งหน้ายังไปหมู่บ้าน แต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะขาของเธอไม่มีแรงมากพออีกทั้งยังมีแผลจากขาที่บาดเจ็บจากการหกล้มอีกแต่ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าในการคิดที่จะช่วยชีวิตพี่สาวของเธอ ได้มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น

ตุ๊บๆ......ตุ๊บๆ ได้เกิดการสั่นไหวของวัตถุปริศนาขึ้นอีกครั้ง ตุ๊บๆ......ตุ๊บๆ

จู่ๆ เจ้าหินลูกปัดสีดำที่ตกอยู่ข้างศพของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินนั้นมันก็ได้เปร่งแสง จากการเกิดปฏิกิริยาขึ้นอีกครั้ง

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่การแผ่รังสีความร้อนแบบครั้งที่แล้ว มันเริ่มค่อยๆดูดซับซากของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินเข้าไปในตัวของมัน และทันใดนั้นเอง ก็ได้ปรากฏเงาสีดำขนาดใหญ่ขึ้นมา มันคือร่างกายของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินตัวที่ตายเพิ่งตาย แต่กลับกันตรงที่ตัวของมันกลายเป็นสีดำเหมือนลูกปัด ดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีแดงก่ำดั่งโลหิตส่วนอีกข้างเป็นบาดแผลที่ได้รับความเสียหายเป็นรอยบากจากลูกศรรูปร่างคล้ายดวงดาวสีขาว

มันจ้องมองมายังร่างทั้ง 2 ตรงหน้ามันอย่างสนใจ มันสัมผัสได้ถึงพลังงานมีชีวิตที่เต็มเปี่ยมและอีกชีวิตที่พลังงานชีวิตกำลังรั่วไหลออกมาอย่างช้าๆ มันเริ่มจ้องมองไปยังสิ่งมีชีวิตเล็กๆตรงหน้า มันรู้สึกได้ถึงสายใยบางอย่างเหมือนมันเคยสัมผัสกับสิ่งมีชีวิตนี้มาก่อน 

อาร์พิน่าเธอสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างแต่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ด้วยความกล้า ความหวังเดียวของเธอคือพาพี่สาวไปยังหมู่บ้าน อาร์พิน่าได้เอื้อมมือไปสัมพัสกับร่างของราชาหมาป่าอีกครั้ง

ตุ๊บๆ......ตุ๊บๆ ได้เกิดการสั่นพ้องระหว่างอาร์พิน่าและราชาหมาป่าขนสีดำขึ้น ตุ๊บๆ......ตุ๊บๆ

" ได้โปรดช่วยพี่อาเดน่าด้วย " อาร์พิน่าเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงเล็กๆ

" วูฟ " เป็นเหมือนดังเสียงตอบรับราชาหมาป่าค่อยๆลดตัวลง 

อาร์พิน่าค่อยๆดันตัวพี่สาวของเธอพาดลงบนตัวของราชาหมาป่าแล้ว จากนั้นมันก็ยืนขึ้นแล้วเจ้าราชาหมาป่าก็คาบอาร์พิน่าโยนขึ้นบนหลังของมัน

" อ่ะ !" อาร์พิน่าอุทานหลังถูกโยนขึ้นมาบนหลังของราชาหมาป่าขนสีดำ

"ฟูวววว " อาร์พิน่าเริ่มผ่อนคลายและมีความหวังขึ้นมากบ้างหลังจากนั้นเธอได้เริ่มชี้เส้นทางไปยังหมู่บ้าน ให้กับราชาหมาป่าขนสีดำ เมื่อเห็นดังนั้นมันได้ทะยานวิ่งมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว

เพียงชั่วครู่ไม่นานนักทั้งสามก็มาถึงยังหมู่บ้านชนเผ่าอิกไนท์เฟลม

อาร์พิน่าชี้ทางไปยังกระโจมของคนทรงอย่างเร่งรีบ เมื่อไปถึงร่างของราชาหมาป่าได้สลายหายไป เธอไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เธอรีบวิ่งเข้าไปในกระโจมหลังใหญ่เพื่อเรียกคนทรงในกระโจมหลังใหญ่อย่างเร่งรีบเข้าไปถึงก็รีบดึงตัวคนทรงออกมาอย่างตาลีตาเหลือกเพื่อที่จะมารักษาพี่สาวของเธอ

" ท่านย่า ! ท่านย่า ! ท่านย่า !!! พี่อาเดน่า! พี่อาเดน่า !"  อาร์พิน่าเธอรีบร้อนจนพูดไม่รู้เรื่อง

" อะไรกันเจ้าหนู ช้าๆหน่อย หืมมมม !!! " เมื่อเแม่เฒ่าออกมาและมองไปยังร่างที่นอนบาดเจ็บสาหัสอยู่หน้ากระโจมของเธอ เธอก็เข้าใจและรีบพาตัวอาเดน่าเข้าไปในกระโจม จากนั้นเริ่มทำการรักษาอย่างเร่งด่วน เธอได้บดต้นหญ้าสาบเสือสมุนไพรที่มีผลในการห้ามเลือดทายังบาดแผลที่หลังของเธอและนำดอกของมันมาต้มเป็นยาบำรุงให้อาเดน่าดื่ม และเธอก็ได้เริ่มพิธีกรรมและบดสวดขับไล่สิ่งชั่วร้ายเพื่อขจัดปัดเป่าภยันตรายที่จะมาพรากชีวิตของหญิงสาวผู้นี้

" ข้าขอวิงวอนแด่วิหคอัคคีผู้นำพาแสงสว่างแห่ง

เปลวเพลิงอันอบอุ่นมาสู่เรา 

แม้ในยามราตรีอันแสนยาวนาน

หรือความหนาวเหน็บอันเป็นนิรันดร์

โปรดจงปกปักรักษา อาเดน่า

อย่าให้สิ่งใดพรากนางไปจากพวกเราเลย

 อิกไนท์เฟลม "

อาร์พิน่าเธอได้สวดวิงวอนขอแด่ท่านเทพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ได้โปรดช่วยรักษาพี่สาวของเธอให้พ้นค่ำคืนอันวิกฤตที่เธอได้ก่อขึ้นครั้งนี้ไปด้วย แต่ดูเหมือนว่าการสวดภาวนาครั้งนี้จะไม่ได้เป็นไปดั่งที่ทุกคนหวัง

อาการของอาเดน่ายังไม่ดีขึ้น นางเริ่มมีไข้สูงตามด้วยอาการตัวสั่นและเริ่มหายใจถี่มากขึ้น แม่เฒ่าต่างนำยาบำรุงสารพัดมาให้นางกินแต่นางก็อาเจียนออกมา แม่เฒ่าพยายามช่วยนางทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เกิดผล แม้กระทั่งนำขนนกคนทรงที่สืบทอดกันมาแต่โบราณของชนเผ่า มาวางบนตัวนางด้วยความเชื่อของคนสมัยบรรพกาลเล่าขานกันว่าขนนกชิ้นนี้คือขนนกวิเศษของวิหคอัคคีที่มีพลังอันศักดิ์สิทธิ์จะช่วยปัดเป่าโรคภัยทุกอย่างได้แม้กระทั่งชุบชีวิตคนตายให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งแต่นั้นก็ไม่ทำให้อาการของอาเดน่าดีขึ้นแต่อย่างใดอาการของนางยังคงทรุดตัวลง

"พี่จ๋า พี่จะต้องอยู่กับหนูนะพี่ " เธอกุมมืออาเดน่าไว้แน่น

ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าร่างเงาสีดำได้พวยพุ่งขึ้นมาจากเงาของอาร์พิน่าอีกครั้ง แม่เฒ่าตกใจทรุดตัวลงก้มตัวกราบไหว้อย่างตาลีตาเหลือกคิดว่าคงเป็นเทพแห่งความตายที่มาชักนำดวงวิญญาณที่สิ้นอายุขัยของอาเดน่าไปสู่ภพภูมิแห่งความตายเป็นแน่

ข้าแด่เทพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ .......  ข้าแด่เทพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ........ ข้าแด่เทพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์

ร่างเงาสีดำได้เอื้อมเงาสีดำมาสัมผัสลงบนขนนกวิหคอัคคีและร่างของอาเดน่า จู่ๆ ร่างของอาร์พิน่าก็ค่อยๆ ลอยขึ้นกลางอากาศ ดวงตาของเธอเบิกกว้างและส่องแสงจนกระโจมนั้นได้สว่างขึ้น........

To be Continued...

สามารถติดตามข้อมูลข่าวสารอัฟเดทและทริคการเล่นได้ที่ https://whitestargamer.blogspot.com
หรือที่แฟนเพจ https://facebook.com/Whitestar 
YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCsDZgcn56TT0wkb_BOyWxxA