[DoWSR] Dream of WhiteStaR #5 EP5 พรแห่งดวงดาวปาฏิหาริย์ ไวท์สตาร์ (Blessings of Miracle Star : WhiteStaR)

 

 พรแห่งดวงดาวปาฏิหาริย์ ไวท์สตาร์

(Blessings of Miracle Star : WhiteStaR)

ร่างกายของอาร์พิน่าได้ลอยขึ้นกลางอากาศ ดวงตาของเธอได้เบิกกว้างเกิดเป็นลำนำมีแสงสว่างออกมา จากนั้นขนนกก็เกิดฎิกิริยาตอบสนองกับส่วนหนึ่งของเงาที่สัมผัสมัน เงานั้นได้ดูดกลืนขนนกวิหคอัคคีนี้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของตัวมัน ส่วนเงาที่สัมผัสร่างกายของอาเดน่าก็ได้เกิดการสั่นไหวจนเกิดการปะทุของลำแสงขึ้นอีกครั้ง อุณหภูมิภายในกายของเอเดน่าเริ่มเพิ่มสูงขึ้นจนร่างกายของอาเดน่านั้นได้เริ่มถูกแสงสว่างโอบอุ้มและแสงสว่างนี้เองเริ่มไหลเข้าไปสู่ภายในร่างกายของเธอ เลือดที่กำลังไหลออกมาเริ่มค่อยๆ หยุดไหลลงอย่างช้าๆ และบาดแผลจากกรงเล็บราชาหมาป่าก็เริ่มปิดตัวลง อาการของเธอเริ่มส่งสัญญาณไปในทิศทางที่ดีขึ้น

มุมมองของแม่เฒ่าคนทรง

ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างรวดเร็วนั้นทำให้แม่เฒ่าประหลาดใจจนไม่รู้จะอธิบายได้อย่างไร จากที่คิดว่าค่ำคืนนี้คงเป็นคืนที่โหดร้ายและโศกเศร้าเป็นแน่แท้ เด็กน้อยผู้น่าสงสารคงต้องสูญเสียพี่สาวอันเป็นที่รักไปโดยน้ำมือของยมทูติผู้พรากดวงวิญญาณได้มาปรากฏขึ้นตรงหน้าเพื่อที่จะนำดวงวิญญาณของอาเดน่าไป แต่แล้วกลับไม่เป็นเฉกเช่นนั้น ท่านยมทูติกลับรับเครื่องสังเวยเป็นขนนกอัคคีไปแทน จากนั้นกลับเริ่มทำการรักษาดวงวิญญาณของนางโดยใช้ร่างของน้องสาวเป็นสื่อกลางจนบาดแผลทางกายเริ่มรักษาตัวเองจนหายดี

“ปาฏิหาริย์ นี่มันช่างยอดเยี่ยม ปาฏิหาริย์ มันช่างงดงามเหลือเกิน ข้าขอบคุณท่านเหล่าบรรพบุรุษ”

แม่เฒ่าพึมพำกับตัวเองพร้อมกราบไหว้อย่างนอบน้อม ท่ามกลางเหตุการณ์ปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“นี่มันช่างเหมือนคำโบราณที่เคยกล่าวสืบทอดกันมา พรแห่งการรักษา หนึ่งในพลังของวิหคอัคคีเทพอันศักดิ์สิทธิ์ พรของเปลวเพลิงแห่งความเป็นอมตะ” แม่เฒ่าระลึกถึงคำกล่าวที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่นของคนทรง

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ลำนำของแสงสว่างที่เกิดขึ้นก็สิ้นแสงดับลงในที่สุด ดวงตาที่สว่างไสวนั้นได้ปิดลง ร่างของอาร์พิน่าก็เคลื่อนตัวลอยต่ำลงสู่พื้น แม่เฒ่าตรวจสอบอาการและร่างกายของอาเดน่าอย่างละเอียดและพบว่าบาดแผลที่เกิดขึ้นบริเวณแผ่นหลังได้ถูกปิดจนเกือบหายสนิทเหลือทิ้งไว้เพียงรอยแผลเป็นเล็กๆ เพียงเท่านั้น อาการไข้ อุณหภูมิร่างกาย และลมหายใจของอาเดน่าได้กลับมาเป็นปกติ เหลือไว้เพียงความอ่อนล้าหากได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ก็คงกลับมาหายดีเป็นปกติในเร็ววัน

“นี่สินะ! พรแห่งการรักษา พรของท่านเทพ พรที่เคยถูกกล่าวไว้ในตำนานที่สืบทอดกันมา” แม่เฒ่าได้นำยาบำรุงร่างกายมาให้นางดื่มและนำผ้าที่ทายาสมานแผลมาพันปิดแผลไว้เพื่อความไม่ประมาท

จากนั้นแม่เฒ่าได้มาดูอาการของอาร์พิน่าผู้เป็นน้องสาว พบว่านางไม่มีบาดแผลใดๆ ร่างกายแข็งแรงเป็นปกติ มีเพียงความอ่อนเพลียที่เกิดขึ้นและนางได้หลับไปเท่านั้นเอง ในสายตาของแม่เฒ่านั้นได้มองอาร์พิน่าเปลี่ยนไป นางได้กลายเป็นดั่งตัวแทนของวิหคอัคคี เทพอันศักดิ์สิทธิ์ที่เหล่าคนทรงและผู้คนในหมู่บ้านต่างให้ความศรัทธาและนับถือกันมาแด่โบราณ

“ในยามราตรีอันแสนยาวนานหรือ

ความหนาวเหน็บอันเป็นนิรันดร์

ท่ามกลางความสิ้นหวัง

ท่านเทพวิหคอัคคีผู้นำพาแสงสว่าง

จะนำพาเปลวเพลิงอันอบอุ่นมาสู่เรา

เมื่อยามนั้นมาถึงอีกครา

ผู้สืบทอดของสัตว์เทพวิหคอัคคี

จะหวนคืน”

แม่เฒ่าทำการโค้งคำนับแด่บรรพบุรุษและต่อตัวแทนวิหคเทพด้วยความศรัทธา แม่เฒ่าได้ค่อยๆ อุ้มนำพาร่างกายน้อยๆ ของอาร์พิน่าไปนอนยังเตียงข้างๆ พี่สาวของเธอ จากนั้นได้ออกไปจากกระโจมอย่างเงียบงัน...

ในยามเช้าของวันถัดมา

อาร์พิน่าได้ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งบนเตียงที่ไม่คุ้นเคย เมื่อเธอได้สติกลับมาก็พยายามนึกถึงสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน พอนึกได้มาจนถึงเรื่องที่พี่อาเดน่าบาดเจ็บ เธอก็รีบฉุดตัวขึ้นจากเตียงมองหาพี่สาวของเธออย่างฉับพลัน

“อ่ะ” เธอพบว่าพี่สาวของเธอนอนอยู่เตียงข้างๆ เธอนี่เอง

เธอจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างทุลักทุเลเพราะอาการงัวเงียและไปตรวจสอบดูอาการพี่สาว เธอสัมผัสมือและใบหน้าของพี่สาว

“ฟูวววว” เธอได้ผ่อนลมหายใจออกอย่างผ่อนคลาย

อาการของพี่สาวเธอนั้นได้หายเป็นปกติดีแล้ว เหมือนเรื่องโหดร้ายที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้นเอง เมื่อเธอมองไปยังบาดแผลบริเวณแผ่นหลังของพี่สาว ในใจลึกๆ เธอยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ ความกลัวที่จะสูญเสียคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอไป

“อ่าอา….อาาา” ไม่นานนักอาเดน่าเริ่มรู้สึกตัว และเริ่มขยับร่างกาย

“พี่จ๋า! พี่จ๋า! พี่อาเดน่าฟื้นแล้ว!” อาร์พิน่าร้องเรียกพี่สาวอย่างดีใจ

“อา…..อ่า…..ที่นี่….มัน” ด้วยอาการสะลึมสะลือและความเหนื่อยล้าที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์เมื่อวาน

เมื่อเธอตื่นขึ้นมานิดหน่อยก็พยายามรวบรวมสติทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แต่ไม่ทันไร

“เย้! เย้! พี่สาวหายดีแล้ว!” อาร์พิน่ากระโดดขึ้นเตียงและโอบกอดพี่สาวของเธออย่างดีใจ

แม่เฒ่าเดินถือตะกร้าใส่อาหารเข้ามาในกระโจม

“พวกเจ้าตื่นกันแล้วสินะ อาการเป็นอย่างไรกันบ้าง มาให้ข้าตรวจดูหน่อยสิ”

“หืมมมมมม” แม่เฒ่าเข้าตรวจสอบดูอาการของทั้งสองคนอย่างละเอียดอีกครั้ง

“ดีมากๆ เจ้าทั้งสองไม่เป็นอะไรมากแล้ว”

“นี่ยาสมานแผล” แม่เฒ่ายื่นห่อยาสมานแผลให้อาเดน่าและพูดต่อ

“อาเดน่า ถึงแม้ว่าเจ้าจะได้รับ พรแห่งการรักษา ของวิหคอัคคีเทพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์มาก็ตาม แต่เจ้าอย่าได้หักโหมมากไปละ แม้ว่าพลังของเทพนั้นจะสูงส่งจนรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสของเจ้าจนหายดีแต่กระนั้นพลังที่สำแดงออกมามันก็ยังไม่สมบูรณ์ เนื่องจากพลังจิตวิญญาณของคนที่เป็นสื่อกลางยังมีพลังไม่มากพอ อีกทั้งนางยังไม่เคยได้ผ่านพิธีกรรมการชำระร่างกายของวิหคอัคคี”

“พรแห่งการรักษา!? สื่อกลาง!? เอ๋!?” อาเดน่ามึนงงสงสัยในคำพูดของแม่เฒ่า

“ใช่แล้วละ ดังนั้นเดี๋ยวข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง” จากนั้นแม่เฒ่าได้เล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ทั้งสองได้ฟัง

“แบบนี้คือน้องสาวของข้า อาร์พิน่า นางจะกลายเป็นสื่อกลางหรือคนทรงตัวแทนระหว่างวิหคอัคคั เทพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์กับพวกเราชาวเผ่า อิกไนท์เฟลม อย่างนั้นหรือ!” อาเดน่าตกใจหลังจากฟังคำเล่าจากปากของแม่เฒ่า

“ถูกต้องดังที่เจ้าเข้าใจ นางได้ถูกให้รับเลือกเป็นตัวแทนจากขนนกของเทพวิหคอัคคีแล้ว” แม่เฒ่าตอบกลับ

“นางจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล และจะได้เข้าสู่พิธีกรรมผู้สืบทอดเจตจำนงของคนทรงและเข้าสู่พิธีกรรมชำระร่างกายกลายเป็นสื่อกลางของวิหคอัคคีรวมถึงได้กลายเป็นผู้นำของชนเผ่า อิกไนท์เฟลม อันทรงเกียรติเพื่อเติมเต็มคำโบราณที่มีมา จงยินดีเถิดอาเดน่า” แม่เฒ่ากล่าวเพิ่มอย่างสุภาพแสดงถึงความเคารพอย่างสูงสุด

“ข้าขอเวลาคิดทบทวนสักหน่อย”

อาเดน่าส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยและได้ครุ่นคิดอย่างจริงจัง เพราะนางไม่ต้องการให้ใครหรือสิ่งใดก็ตามมาเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของอาร์พิน่าน้องสาวอันเป็นที่รักของนาง แม้ว่ามันจะเป็นความเชื่อของคำทำนายหรือคำกล่าวอ้างแด่โบราณที่สืบทอดกันมาครั้งในอดีตกาลของชนเผ่า หรือกระทั่งความศรัทธาอันทรงเกียรติรวมไปถึงลาภยศอันสูงสุดของชนเผ่าก็ตาม มันไม่มีค่าเพียงพอที่จะสามารถเป็นตัวบ่งชี้ความสุขของอาร์พิน่าได้หากอาร์พิน่าไม่ต้องการ นางต้องการให้น้องสาวของนางได้มีสิทธิ์ที่จะเลือกเส้นทางการใช้ชีวิตในอนาคตด้วยตัวของอาร์พิน่าเองโดยไม่มีการมาผูกมัดจากสิ่งใด หากมีสิ่งใดเข้ามาขว้างกั้น

‘ข้า อาเดน่า จะเป็นคนหยุดยั้งมันเองแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของข้าก็ตาม’

นางได้ปะติยานต่อตนเองเพื่อที่จะปกป้องอนาคตของน้องสาวอันเป็นที่รักไว้

“เอ๋!? อารายกันเนี่ย? ¯_ (ツ) _/¯” อาร์พิน่าทำหน้าตางุนงงกับเรื่องที่นางเพิ่งได้ยิน แต่นางก็ไม่สนใจเนื้อหามากขอแค่ให้พี่สาวของนางหายดีและอยู่กับนางต่อไปจะเป็นอะไรก็ได้ จากนั้นนางก็โอบกอดพี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกครั้ง

“อะไรกันเนี่ย หืม!? อาร์พิน่าน้องสาวคนนี้ เจ้าคิดจะอ้อนข้าหรือไงฮะ! เจ้าคงไม่ลืมเรื่องที่เจ้าก่อไว้เมื่อคืนละ ข้าจะต้องตีก้นเจ้าให้ลายเลยคอยดู!! หึหึ!”

“มะมะไม่ น๊าาาาาาาาาาาาา ข้าขอโทษษษษษษษษษษ” จากนั้นอาร์พิน่าก็รีบลุกขึ้นและวิ่งหนีออกไปจากกระโจมไปอย่างเร็วปรื๋อ

“เห้อ! เด็กคนนี้นี่จริงๆ เลย” อาเดน่าถอนหายใจ

“แต่ก็ดีแล้วที่นางไม่เป็นไร” อาเดน่าพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง และค่อยโค้งคำนับต่อแม่เฒ่า

“ขอบคุณท่านเรื่องเมื่อคืนนี้มากที่คอยดูแลข้าและน้องสาว ข้าขอขอบคุณท่านจากใจจริง แต่เรื่องอื่นๆ ที่ท่านกล่าวถึงเป็นเรื่องสำคัญทั้งเรื่องผู้นำและคนทรง ขอเวลาให้ข้ากลับไปคิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง” จากนั้นนางก็ก้มโค้งคำนับอีกครั้ง และเดินออกไปจากกระโจม

“คนทรงรุ่นถัดไปช่างมีดูมีชีวิตชีวา อีกทั้งผู้รับพรแห่งนกอมตะยังเป็นผู้คอยปกป้องคนทรงจากภัยภยันตราย ปาฏิหาริย์มันช่างเป็นปาฏิหาริย์จริงๆ ข้าขอขอบคุณท่าน เหล่าทวยเทพและบรรพบุรุษที่คอยดูแลปกป้องพวกเรา อิกไนท์เฟลม” แม่เฒ่ายิ้มกล่าวออกมาอย่างปีติยินดี

หลังจากที่อาร์พิน่าวิ่งหนีออกมาจากกระโจม

นางก็ได้มุ่งหน้ากลับไปยังกระโจมของพี่อาเดน่าอย่างรีบเร่งเพื่อหาที่ซ่อนไม่ให้พี่อาเดน่าหาเจอ เมื่อมาถึง นางก็ได้เข้าไปแอบนั่งอยู่บริเวณข้างเตียงด้านในของกระโจมนั้นและทำการซ่อนอย่างมิดชิด

“ฟูววววว ฟูววววว” นางค่อยๆ หายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ

จากนั้นนางก็ลองทดสอบเรียกเจ้าเงาสีดำนั้นออกมาดูอีกครั้ง

“เจ้าหมาป่า! เจ้าออกมานะ! ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยินข้า ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

สิ้นเสียงเรียกเงาสีดำโพยพุ่งออกมาจากเงาของนางอีกครั้ง เงานั้นได้ปรากฏร่างขึ้นในรูปลักษณ์ของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีดำ

“วูฟ” เสียงตอบรับของเงาสีดำ

“เหวออออ! เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่นะเนี่ย!?” อาร์พิน่าพูดถามอย่างตกใจพร้อมกับยืนขึ้นเดินดูรอบตัวเงาดำและทำการสังเกต จนลืมเรื่องที่เข้าแอบพี่สาวไปเสียแล้ว

“.........” ไม่มีเสียงตอบกลับจากเงาดำ

“หืมมมมมมมม เจ้านี่ไม่รู้วิธีการพูดสินะ เอ หมามันพูดไม่ได้นี่นา อิอิ” ระหว่างที่นางยืนคิดอะไรไปเรื่อยนั้น จู่ๆ เจ้าหมาป่าก็ได้กระโจนคร่อมนางและเริ่มเลียใบหน้าของนางเล่น

“อิอิอิอิอิ นี่เจ้าทำอะไรเนี่ย! ฮาฮาฮา มันจั๊กจี้นะเจ้าบ้า! อ๊าาาาา!!!! ไม่นะ!!!!!” อาร์พิน่าร้องเสียงหลงด้วยความสนุกสนาน

“อาร์พิน่า!” เสียงเรียกชื่ออาร์พิน่าดังขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด อาเดน่าได้วิ่งพุ่งตัวเข้ากระแทกเจ้าราชาหมาป่าดวงจันทร์จนกระเด็นออกไปจากร่างของอาร์พิน่าอย่างรวดเร็ว

“กรรรรร” ราชาหมาป่าดวงจันทร์ได้ส่งเสียงคำรามข่มขู่เนื่องจากจู่ๆ มันก็ถูกโจมตีอย่างฉับพลัน

อาเดน่านางได้รีบดึงตัวน้องสาวขึ้นมาจากพื้นและรีบทิ้งระยะห่างจากราชาหมาป่า จากนั้นตรวจสอบดูว่าอาร์พิน่าเธอมีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า

“พี่จ๋า!?” อาร์พิน่าเรียกอาเดน่าด้วยอาการงุนงง นี่เกิดอะไรขึ้นกันนะ

เมื่อเห็นอาร์พิน่าไม่เป็นอะไร อาเดน่ารีบอุ้มอาร์พิน่าออกห่างจากเจ้าราชาหมาป่าตัวนี้มากขึ้นพร้อมชักมีดสั้นสำรองจากที่สายคาดเอวออกมาเพื่อเตรียมพร้อมต่อสู้อีกครั้ง

อาร์พิน่าเห็นท่าทีไม่ดีแล้วก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายมากขึ้น เธอได้ร้องห้ามปรามพี่สาว

“พี่อาเดน่า หยุดก่อน! เจ้านั่นไม่ใช่หมาป่าตัวร้ายแบบที่พี่สาวสู้ด้วยเมื่อคืนนี้นะ!”

“....!?” อาเดน่า สงสัยในคำพูดของน้องสาว แต่ก็ไม่วางสายตาจากราชาหมาป่าที่อยู่ตรงหน้า

อาร์พิน่าเห็นว่าพี่สาวไม่มีท่าทีลดการระวังลงเลย เธอจึงได้ตัดสินใจผลักตัวและกระโดดออกจากพี่สาวแล้ววิ่งไปทางราชาหมาป่าสีดำตัวนั้น

!!!!!! อาเดน่าตกใจที่ จู่ๆ น้องสาวของเธอก็ผลักตัวออกจากอ้อมกอดของเธอ

“พี่สาว ดูนี่!” อาร์พิน่ากำลังยื่นมือเข้าไปสัมผัสกับราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีดำตัวนั้น

อาเดน่าคิดจะพุ่งตัวไปป้องกันน้องสาวแต่ก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว

“เอะ!!!? เอ๋!?” อาเดน่าตกอยู่ในสภาวะงุนงงจากภาพที่เห็น อาร์พิน่าน้องสาวตัวป่วนของเธอกำลังลูบตัวของเจ้าราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนดำตัวนั้นอย่างสนุกสนาน ไม่มีพิษภัยใดๆ เกิดขึ้นกับอาร์พิน่า

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!!!!’ อาเดน่ายืนมองอย่างสงสัย

เจ้าราชาหมาป่าตัวนี้ มันไม่มีท่าทีจะทำอันตรายใดๆ ต่อน้องสาวของเธอเลย แต่ทว่าเธอก็ยังคงระแวงศัตรูที่อยู่ตรงหน้านี้อยู่ดี หลังจากผ่านเหตุการณ์เฉียดตายอันเลวร้ายมาเมื่อคืน

“โถ่! พี่จ๋า” อาร์พิน่ามองพี่สาวของเธออย่างสลดใจ ที่ยังไม่ยอมลดท่าทางการป้องกันลง

“หนูจะงอนพี่ละนะ! ชิชิ!!” อาร์พิน่าทำหน้าทำตาโกรธแก้มป่อง (๑•̀д•́๑) ‘ง่าาาาง่ามม’

“เห้ออออ!” อาเดน่าถอนหายใจพร้อมกับลดมีดสำรองในมือลงและเริ่มเก็บมันอย่างช้าๆ ส่วนเจ้าราชาหมาป่าก็นิ่งเงียบสงบลง

“เจ้านี่มันพาเรามาที่หมู่บ้านเมื่อคืนนี้แหละ” อาร์พิน่าพูดขึ้น

‘หือ!?’ อาเดน่ายืนกอดอกพร้อมกับทำหน้าตาสงสัย

เธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากการต่อสู้ระหว่างเธอกับราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินจบลง แต่เธอก็นึกไม่ค่อยออกเพราะเธอได้เป็นลมสลบไปก่อน เนื่องด้วยสภาวะโลหิตจางที่เกิดขึ้นจากการเสียเลือดไปในปริมาณมากนั่นเอง

เห็นพี่สาวยืนคิดอยู่ อาร์พิน่าจึงได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนที่พี่สาวสลบไป

“หลังจากที่พี่….ZzzZzz.......... จากนั้นแสงก็บูมมมมมมม.........และเราก็ ปีปปปปปปป”

เมื่อเธอได้ฟังเรื่องราวจากอาร์พิน่าที่เล่าเสริมเติมแต่งใส่ไข่จนเรื่องราวออกทะเลไปไกลด้วยความเป็นเด็กน้อยตัวแสบ เธอก็พอสรุปคร่าวๆ ได้ว่า เจ้าราชาหมาป่าตัวนี้เกิดจากหินสีดำบางอย่างที่ อาร์พิน่านั้นได้ไปเก็บกู้มาจากบริเวณที่เกิดการปะทะของหินอุกกาบาตที่ตกลงมาจากท้องฟ้าเมื่อคืน แล้วเจ้าหินสีดำนี่มันก็ได้ดูดกลืนร่างของราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีเงินที่เธอจัดการไปจนหมด แล้วจากนั้นเจ้าหินสีดำนี่ก็กลับกลายร่างเป็นราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนสีดำขึ้นมาแทน แล้วอาร์พิน่าก็พาข้าขึ้นหลังเจ้าหมาป่านี่มาทั้งๆ ที่ข้าได้สลบไปแล้ว มุ่งหน้ากลับมายังหมู่บ้านเพื่อไปที่กระโจมคนทรงของแม่เฒ่าเพื่อรับการรักษาอาการบาดเจ็บบริเวณแผ่นหลังที่เกิดขึ้นจากการต่อสู้ หลังจากนั้นก็เป็นไปตามเหตุการณ์ที่แม่เฒ่าเล่าให้ข้าฟัง

‘หื่มมมมม’ อาเดน่านางยืนคิดปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นมากมายเข้าด้วยกัน

‘หื่มมมมมมมมมมม แล้วเราจะเอายังไงกับเจ้าราชาหมาป่าตัวนี้ดี’ นี่คือเรื่องที่เธอกำลังคิดต่อไป

ระหว่างที่อาเดน่ายืนครุ่นคิดอยู่ อาร์พิน่าก็กระโดดโลดเต้นกับเจ้าหมาป่าอย่างสนุกสนาน

“ฮาฮาฮาฮา >o<” เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของอาร์พิน่าทำให้อาเดน่าเบาใจลงและไม่ระแวงเจ้าราชาหมาป่ามากนักเนื่องจากท่าทีของมันดูไม่เป็นพิษเป็นภัยกับอาร์พิน่าแล้ว

“เห้อออ” อาเดน่าเธอถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

“เอาละ! อาร์พิน่า! เราจะทำยังไงกับเจ้าหมาป่าตัวนี้กันดีนะ” อาเดน่าถามอาร์พิน่าซึ่งเธอก็พอรู้คำตอบของอาร์พิน่าอยู่ในใจแล้ว

“เลี้ยงมันไว้เถอะนะพี่จ๋า ดูสิ! ดูสิ! นี่! นี่! มันออกจะน่ารัก เจ้าขนปุย! อูยยยยย” อาร์พิน่าตอบพร้อมกับลูปขนของเจ้าราชาหมาป่าอย่างมีความสุข

‘หื่มมมม’ อาเดน่ามองแล้วแกล้งทำเป็นครุ่นคิด แต่จริงๆ เธอก็คิดไว้อยู่แล้วว่าคำตอบมันจะต้องออกมาเป็นแบบนี้ด้วยนิสัยของน้องสาวตัวแสบเธอรู้ดีและอีกอย่างคือเธอสามารถคอยจำตาดูมันได้เสมอหากมันไม่มีพิษมีภัยอะไร ร่างกายของมันก็ยังเป็นถึงราชาหมาป่า มันก็ที่จะสามารถปกป้องน้องสาวอันเป็นที่รักของเธอได้เวลาที่เธอไม่อยู่ อย่างตอนที่เธอจำเป็นต้องออกไปล่าสัตว์

“น๊าาาาาาา น๊าาาาาาา” อาร์พิน่าวิ่งเข้ามากอดขาอ้อนอาเดน่า

“อืมมมมมม จะเลี้ยงมันดีไหมน๊าาาาา?” อาเดน่ายังคงแกล้งน้องสาวตัวแสบของเธอต่อไป

“หึหึ!” อาร์พิน่าใช้ท่าไม้ตายทำหน้าโกรธแก้มป่องอีกครั้ง

“ฮาฮา ฮาฮา” อาเดน่าหัวเราะเมื่อมองหน้าน้องสาวตัวน้อยที่กำลังพยายามทำท่าโกรธแก้มป่อง มันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่ารักเสียจริงๆ

“โอเคร! โอเคร! พี่ยอมแล้ว เลี้ยงเจ้านี่ก็ได้” อาเดน่าตอบ

“อิอิ ข้ารักพี่สาวที่สุดในโลกเลย เย้! เย้!” อาร์พิน่ากระโดดกอดพี่สาวอย่างแนบแน่น

“งั้นเราจะเรียกเจ้านี่ว่าอะไรดี คงจะเรียกเจ้าหมา เจ้าหมา ก็คงไม่ดีนะว่าไหม?” อาเดน่าแกล้งถามอาร์พิน่า

“นั่นสิน๊าาาาาา จะเรียกเจ้าหมา เจ้าหมา ก็น่าสงสารแย่เลย เจ้าขนปุย เจ้าขนปุย เจ้าชื่ออะไรดีน่ออ” อาร์พิน่าทำน่าตาคิดอย่างจริงจัง

ตอนนี้ทั้งสามชีวิตได้มานั่งล้อมวงครุ่นคิดชื่อให้เจ้าราชาหมาป่าขนสีดำตัวนี้กันอย่างจริงจัง

“เจ้าอ้วนปุย เจ้าขนปุย เจ้าต้วนขนปุยดี อุยยยยยย เจ้าหมาน้อยน่ารักกกกกก หืมมม” อาร์พิน่าเริ่มซุกหน้าลงบนตัวของราชาหมาป่าและเริ่มถูไถหน้าไปมาอย่างมีความสุข

‘หงิง หงิง’ เสียงตอบรับจากราชาหมาป่าดูไม่ชอบใจเท่าไหร่

“อืมมมมมมมมม #@#@$$%^#@#$” อาเดน่าเริ่มพูดพึมพำอยู่คนเดียวอย่างจริงจังจนอาร์พิน่าแอบฟังสงสัย

“เจ้าดำ เจ้าตาเดียว เจ้าหมาน้อย เจ้าดาว เจ้าท้องฟ้า หื่มมมมมมมม” อาร์เดน่าเริ่มพูดชื่อขึ้นมาต่างๆ นานา

‘หงิง หงิง’ แต่ละชื่อเมื่อเจ้าราชาหมาป่าได้ยินมันช่างท้อใจเหลือเกิน

‘หื่มมมม ตัวเป็นราชาหมาป่าดวงจันทร์แต่ขนดันเป็นสีดำ มีดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีแดงก่ำดุจโลหิต ส่วนอีกข้างมีรูปร่างคล้ายดวงดาวห้าแฉกสีขาวสว่างไสว ล่วงลงมาจากบนท้องฟ้า พร้อมกับเรื่องราวเหตุการณ์ดั่งปาฏิหาริย์ หื่มมมมมมมม’

“อ่าฮะ ชื่อนี้ละ!”

“ปาฏิหาริย์ของดวงดาว ไวท์สตาร์ เป็นไง? (Miracle of the stars : WhiteStaR) ?” อาเดน่าถามทั้งสอง

“ไวท์สตาร์!! ชื่อนี้และ! ชื่อนี้และ!” อาร์พิน่าเธอพยักหน้าอย่างเห็นพ้องด้วยแววตาอันวิบวับ

“วูฟ” เสียงตอบรับเช่นกันพร้อมแววตาวิบวับจากเจ้าราชาหมาป่าดวงจันทร์ขนดำ

“งั้นแบบนี้ต้องล่าหมูป่าตัวใหญ่ มาฉลองต้อนรับสมาชิกใหม่แล้วสิเนอะ อิอิ” อาเดน่าพูดขึ้นพร้อมกับเตรียมหยิบธนูล่าสัตว์

“เนื้อ เนื้อ เนื้อ เนื้อละ งู้ยยยยย รักพี่ที่ซู๊ดดดดดเลย รักพี่ที่สุดในโลกเลยนะ” อาร์พิน่ากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจอย่างที่สุด

"แหม่แหม๊ ยัยตัวแสบนี่" อาเดน่ายิ้มตอบพร้อมกับเดินมาหยิกเบาๆบนแก้มของน้องสาวผู้น่ารักคนนี้

"อิอิ" อาร์พีน่าหัวเราะอย่างสุขใจ

แต่ทว่าความสุขนั้นมันมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ ระหว่างที่ทั้งสองคนต่างกำลังยินดีกับความสุขที่เกิดขึ้นพร้อมกับกำลังจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับการเข้ามาอยู่ของสมาชิกตัวใหม่นั้น ก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

ปูนนนนนนนนนนนนนนน ปูนนนนนนนนนนนนนนนนน ปูนนนนนนนนนนนนน

ความสุขบนใบหน้าของทั้งสองก็ได้พลันจางหายไปในทันที.......

To be Continued...

สามารถติดตามข้อมูลข่าวสารอัฟเดทและทริคการเล่นได้ที่ https://whitestargamer.blogspot.com
หรือที่แฟนเพจ https://facebook.com/Whitestar 
YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCsDZgcn56TT0wkb_BOyWxxA