[DoWSR] Dream of WhiteStaR #7 EP7 เงามืดที่ไร้เสียง (The Silent Shadow)

 

 เงามืดที่ไร้เสียง (The Silent Shadow)

 

กลุ่มนักสำรวจแปลกหน้าที่ได้เดินทางมาจากชนเผ่าออราเคิลออฟทไวไลท์ ซึ่งมีผู้นำกลุ่มในครั้งนี้คือ แพนดอร่า พวกเขานั้นได้ออกเดินทางกันอย่างเร่งรีบเพื่อตรวจสอบคำพยากรณ์ที่ได้รับมา จนตอนนี้พวกเขาได้เดินทางกันจนใกล้ถึงยังจุดหมายปลายทาง ณ สถานที่ที่อุกกาบาตนั้นได้ตกลงมาเมื่อคืนโดยมีนักล่าสาวฝีมือดีจากเผ่าอิกไนท์เฟลมเป็นผู้นำทางให้อย่างอาเดน่า

“ข้างหน้าอีกไม่ไกล พวกเราก็จะถึงที่หมายกันแล้ว”

“ยอดเยี่ยม รวดเร็วสมเป็นนักล่าฝีมือฉกาจจากชนเผ่านกอมตะ ท่านอาเดน่า” เหล่าผู้ร่วมเดินทางกล่าวชมอาเดน่า

“ยังไงพวกท่านโปรดระมัดระวังตัวด้วย เนื่องจากพื้นที่นี้มีการเปลี่ยนแปลงไปมาก อาจพบสิ่งที่เป็นอันตรายต่อพวกเราได้” อาเดน่าบอกให้แพนดอร่ารับรู้ถึงเส้นทางข้างหน้าและเพื่อเตรียมตัวรับมือกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้นได้

แพนดอร่า โบกมือส่งสัญญาณบางอย่างให้แก่เหล่าผู้ติดตาม เมื่อเหล่าผู้ติดตามเห็นก็ได้แบ่งกำลังกันออกเป็น 3 กองย่อย แยกขนาบข้างซ้ายขวาของแพนดอร่า จากนั้นพวกเขาเร่งฝีเท้าเดินทางกันต่อจนในที่สุดก็มากันจนถึงสุดเขตป่าที่และข้างหน้าก็คือหลุมขนาดใหญ่มากมายที่ได้รับผลกระทบจากหินอุกกาบาตเมื่อคืน

“ต่อไปทางเดินค่อนข้างจะลำบากเนื่องจากมันได้รับผลกระทบจากหินดวงดาราที่ตกมาจากท้องฟ้าหล่นกระแทกใส่จนพื้นผิวนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปมาก บางส่วนกลายเป็นหลุมลึกพวกท่านระวังกันด้วย”

“ขอบใจเจ้ามากที่เป็นห่วงข้า” แพนดอร่าตอบ

จากนั้นอาเดน่าได้ชูมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดก่อนเพราะนางได้ยินเสียงฝีเท้าของบางสิ่งที่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้

!!! แซกๆ แซกๆ !!! เสียงพงหญ้าสั่นไหวดังมาจากป่าด้านหลัง

“มีบางอย่างกำลังเข้ามาใกล้! มันใกล้เข้ามาแล้วอีกไม่กี่อึดใจ” อาเดน่าร้องเตือน

แพนดอร่า กำมือให้ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว จากนั้นโบกมือให้ทีมด้านขวา เตรียมตัวจู่โจมเมื่อเห็นเป้าหมาย ส่วนทีมทางด้านซ้ายได้เตรียมตัวตั้งรับ ชั่วพริบตาเหล่าผู้ติดตามส่งสัญญาณกลับให้แพนดอร่าทราบว่าพวกเขาพร้อมรับคำสั่งจู่โจมทุกเมื่อ

แซกๆ แซกๆ แซกๆ แซกๆ

ไม่กี่อึดใจต่อมาก็เผยให้เห็นร่างที่ปรากฏเป็นร่างของหมาป่าสีดำตัวใหญ่ที่กระโจนออกมาจากพงหญ้าอย่างน่าเกรงขามพร้อมด้วยสาวน้อยตัวเล็กที่กอดอยู่บนหลังของมันโดยมีทีท่าที่ขี่มันมาอย่างสนุกสนาน

“บรู๊วววววววววววววววววว!”

“ยะฮู้! สนุกสุดๆไปเลย! ยะฮู้!” เสียงร้องอย่างสนุกสนานของสาวน้อยผู้ขี่ราชาหมาป่าขนสีดำ 
“ช้าก่อนทุกคน! อย่าเพิ่งจู่โจม” อาเดน่าร้องเตือนอย่างเร่งรีบอีกครั้ง

เมื่อราชาหมาป่าสีดำได้หยุดเคลื่อนไหวลงตรงหน้าพวกเขา แพนดอร่าสังเกตอย่างระแวดระวังอีกครั้งจึงเห็นว่าเด็กสาวที่อยู่บนหลังราชาหมาป่าสีดำตัวใหญ่นั้นก็คือ เด็กหญิงตัวน้อย อายุเพียง 9-10 ปี ผู้มีเส้นผมสีแดงเพลิงราวนกอัคคี นัยน์ตานั้นมีสีแดงฉานราวกับอัญมณีทับทิม นางคือเด็กสาวผู้ที่พบกันก่อนหน้านี้ที่เต้นของนักล่าสาวอาเดน่า เป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องสาวตัวป่วนสุดที่รักของอาเดน่า เด็กสาวคนนั้นผู้มีนามว่า อาร์พิน่า

 

 

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตัดฉากกลับมายังกระโจมของอาเดน่าและอาร์พิน่า

 

หลังจากที่ทุกคนออกเดินทางจากไป อาร์พิน่า ได้กลับเข้ามาไปในกระโจมของตัวเอง จากนั้นนางได้เรียกไวท์สตาร์ให้ออกมาจากเงาของนางอีกครั้ง

“เจ้าออกมาได้แล้ว”

“วูฟ” ร่างราชาหมาป่าดวงจันทร์สีดำปรากฏออกมาจากเงาของอาร์พิน่าอีกครั้ง

“พี่อาเดน่านั้นบอกให้ข้ารออยู่บ้านอีกแล้วอะ...ข้าล่ะเบื่อที่สุด! ชิชิ!” นางบ่นอุบกับไวท์สตาร์

“แล้วเราจะทำอะไรกันดีน๊าาาาาาา” นางพูดขึ้นพร้อมกับลูบพุงไวท์สตาร์เล่นไปพลางๆ

“หืมมม หรือเล่นดีนะแต่ว่าเราจะเล่นอะไรกันดีนะ” ระหว่างที่เธอลูบพุงเล่นสมาชิกใหม่ของบ้านอยู่นั้น นางได้มองเหลือบไปเห็นว่าพี่อาเดน่าดันลืมนำยาสมานแผลจากแม่เฒ่าติดตัวไปด้วย

“อะ! พี่สาวลืมยาจากท่านย่านี่นา แย่แล้วทำไงดีน๊อออออ” ระหว่างพึมพำกับตัวเองนางได้เดินไปหยิบห่อยาขึ้นมา

“แต่พี่สาวบอกให้ข้ารออยู่ที่นี่ หื่มมมมมมม งึมๆๆๆ” อาร์พิน่า ยืนเอานิ้วอันน้อยนิดจิ้มหัวตัวเองแล้วคิดอย่างจริงจัง แต่ไม่นานนางก็ได้คำตอบ

“งั้นข้าต้องเอานี่ไปให้พี่สาวแล้วสินะ อิอิ” ยังไงนางก็อยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกอยู่แล้วตอนนี้มีข้ออ้างจะอยู่แต่ในกระโจมอันน่าอึดอัดไปทำไมกันจริงไหม

“เอาละไปกันเถอะ ไวท์สตาร์ ตามกลิ่นนี่ไป” อาร์พิน่าหยิบกระเป๋าสะพายข้างสำรองของพี่ให้ไวท์สตาร์ดมและนำยาใส่ลงไปในกระเป๋าด้วย

“วูฟ วูฟ” ไวท์สตาร์ขานรับพร้อมกับคาบอาร์พิน่าขึ้นหลังของตัวเอง

“การพจญภัยของพวกเราได้เริ่มขึ้นแล้ว! ยะฮู้!” ไวท์สตาร์วิ่งออกจากกระโจมและมุ่งไปในทิศทางของอาเดน่าอย่างรวดเร็ว

 

ทั้งสองได้ออกเดินทางโดยมีเป้าหมายคือ อาเดน่าและกลุ่มนักสำรวจของแพนดอร่า ด้วยความเร็วของราชาหมาป่าดวงจันทร์การเดินทางจึงใช้เวลาไม่นานนัก เมื่อทั้งสองได้ติดตามจนมาถึงบริเวณใกล้กับหลุมอุกกาบาต พวกเขาก็ได้พบกับกลุ่มคนที่พวกเขากำลังตามหาอยู่ตรงหน้า อาร์พิน่าไม่รอช้าสั่งให้ไวท์สตาร์กระโดดออกไปด้วยความเร็วแบบเท่ๆ เพื่อเซอร์ไพรส์พี่สาวของเธอ

“ยะฮู้!”

 

กลับมายังปัจจุบัน อาร์พิน่าที่กำลังโดนอาเดน่าสวดชุดใหญ่ (*- [ ] -) @#$#@% (0 . 0)......

 

“อาร์พิน่า! ไหนเจ้าบอกพี่ว่าจะเชื่อฟังรอพี่อยู่ที่บ้านยังไง!” อาเดน่า

“อ่า...พี่จ๋าหนูขอโต๊ดดด...งือออออ (T^T) หนูสำนึกผิดแย้วนะ ยกโทษให้หนูเถอะนะ” อาร์พิน่า ทำหน้าทำตาอ้อนพี่สาวเมื่อเห็นอาการโมโหที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของพี่สาว

“คือ ข้า เอ่อ คือ”

“เจ้าจะอ้างอะไรอีกหือ!!!”

........ “คือ ว่า พี่สาวลืมนี่น่ะ” อาร์พิน่าได้หยิบห่อยาสมานแผลออกมาให้พี่สาว

อาเดน่าเห็นก็ เข้าใจในความปรารถนาดีของน้องสาวแต่ว่านางก็ยังอดเป็นห่วงน้องสาวไม่ได้

“เห้อ! เจ้านี่นะ! ไม่รู้หรอว่าในป่าตอนนี้มันอันตรายน่ะ แล้วอีกอย่างเจ้าก็แอบออกมาคนเดียวด้วย”

“วูฟ!” ไวท์สตาร์เห่าตอบ ให้รู้ว่ายังมีมันด้วย

ขณะที่แพนดอร่ามองดูสถาณการณ์อยู่อย่างระมัดระวังและดูเหมือนว่าเหตุการณ์ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วจึงได้เข้ามาพูดคุยกับทั้งสองอย่างใจเย็น

“เอาน่าท่านอาเดน่า น้องสาวของท่าตามมาด้วยเจตนาดี” แพนดอร่าพูดพร้อมกับชี้ไปยังห่อยาและมองดูหน้าสาวน้อยที่โดนดุอย่างน่าสงสาร

“ยังไงข้าว่าให้นางติดตามพวกเราไปก็ได้ ไหนๆนางก็มาแล้ว อีกทั้งนางจะได้อยู่ในการดูแลของท่านตลอดเวลาด้วย”

“คือแต่ว่า....” อาเดน่าจะพูดต่อแต่แพนดอร่าพูดตัดบท
“ไม่เป็นไรหรอกข้าเข้าใจท่าน ในเมื่อสถานการณ์ตอนนี้ไม่มีเหตุการณ์ที่ส่อแววเป็นอันตรายอะไรอีกทั้งหากเกิดอะไรขึ้นพวกท่านวางใจพวกเราได้ กลุ่มของพวกเรานั้นแข็งแกร่งไม่เป็นรองหน่วยจู่โจมของกองทัพแน่นอน พวกเราออกเดินทางกันต่อเถอะ” แพนดอร่าทำสัญญาณมืออีกครั้งเหล่าผู้ติดตามก็ตั้งแถวขนาบข้างเหมือนเดิม เตรียมพร้อมออกเดินทางต่อ

“ขอบคุณท่านแพนดอร่าที่เข้าใจ”

“เจ้าตามพี่มาอาร์พิน่า เจ้าด้วยไวท์สตาร์”

“ได้จ้า” “วูฟ” อาร์พิน่ายิ้มอย่างดีใจ

เมื่อเรื่องราวทุกอย่างได้คลี่คลายลง คณะสำรวจได้ออกเดินทางสำรวจต่อจนมาถึงที่หมาย ณ ใจ กลางหลุมลึกของอุกกาบาต

“เรามาถึงใจกลางของหลุมลึกแล้ว ตรงนี้น่าจะเป็นจุดที่มีบางสิ่งบางอย่างตกลงมา” อาเดน่าบอกแก่แพนดอร่า

“พวกเจ้าทุกคน หากพบสิ่งใดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนให้เรียกข้า เอ้า! แยกย้ายกันค้นหาได้”

แพนดอร่าได้ปรบมือหนึ่งครั้งเป็นสัญญาณจากนั้นทุกคนได้ต่างกระจายตัวกันออกสำรวจเป็นวงกลมเพื่อมองหาสิ่งของที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

“พี่จ๋าคือว่า...” อาร์พิน่าพยายามจะบอกบางสิ่งกับอาเดน่า

“อืม พี่รู้ เจ้าเงียบไว้ก่อน” อาเดน่าพยักหน้าเข้าใจว่าน้องสาวพยายามจะสื่ออะไร เพราะว่านางจำเรื่องราวต่างๆที่น้องสาวเล่าให้ฟังได้ สิ่งที่แพนดอร่ากำลังตามหาอยู่นั้นมันก็คือ ไวท์สตาร์ นั่นเอง แต่พวกเธอยังไม่รู้ถึงเป้าหมายของการค้นหาในครั้งนี้ว่าต้องการนำไวท์สตาร์ไปทำอะไร เพราะว่าเหตุผลของการมาเพื่อช่วยเหลือพวกเรานั้นน่าจะเป็นข้ออ้างมากกว่า จากหนึ่งในชนเผ่าผู้มีอำนาจอย่างเฉกเช่นชนเผ่าออราเคิลออฟทไวไลท์ นั้นหรือจะมาช่วยเหลือเผ่าเล็กๆที่อยู่ห่างไกลมันจะต้องมีอะไรแอบแฝงเป็นแน่ และนี่เองก็คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่นางได้ถูกให้รับเลือกมาเป็นผู้นำทางจากหัวหน้าชนเผ่า

หัวหน้าชนเผ่าเองก็คงต้องการรู้เหตุผลที่แอบแฝงนี้เช่นเดียวกันจึงได้ส่งนางมา ท่านย่าคนทรงคงได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้กับหัวหน้าชนเผ่าทราบแล้วดังนั้นเพื่อค้นหาถึงจุดประสงค์ของผู้มาเยือนในครั้งนี้ นางคิดว่าเมื่อทราบถึงเหตุผลแล้วจะรีบปลีกตัวไปเพราะเส้นทางที่นางนำมานั้นเป็นเส้นทางที่อ้อมและยังค่อนข้างลำบากทุลักทุเลสำหรับการเดินทางหากไม่มีผู้เชี่ยวชาญพื้นที่นำทางมาแต่ทว่าก็เกิดเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในแผนที่วางไว้คืออาร์พิน่าดันตามมาพร้อมกับไวท์สตาร์นั่นเอง

‘...ข้าควรจะทำอย่างไรต่อดี...’ นางคิดในใจ

“เจ้าคอยอยู่ข้างๆพี่ไว้ล่ะ แล้วก็อย่าให้ไวท์สตาร์เข้าๆออกๆเงาของเจ้าตอนนี้นะ” อาเดน่ากระซิบบอกน้องสาวที่นั่งอยู่บนหลังไวท์สตาร์

หงึก หงึก อาร์พิน่าพยักหน้าตอบพี่สาว

ตึกๆ ตึกๆ มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาจากทางด้านหลังของทั้งสองคน 

“พวกท่านเจอสิ่งอะไรแปลกตาบ้างไหม?” เป็นเสียงพูดของหญิงสาว

“พวกเรายังไม่เจออะไรเลยเหมือนกัน” อาเดน่าหันกลับไปตอบพบว่าเป็นแพนดอร่า

“ข้าเพิ่งสังเกตเห็น เมื่อดูดีๆแล้วนี่มันเป็นราชาหมาป่าดวงจันทร์นี่นา”

“รูปร่างของมันช่างแข็งแกร่งรวมทั้งแววตาอันดุดันนี่และอีกทั้งขนอันสง่างามนั่นอีก” แพนดอร่าพรรณนาถึงไวท์สตาร์ผู้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างหลงใหล

“ผู้เป็นราชาแห่งพงไพรยามราตรีนิรันดร์ แต่ปกติแล้วมันค่อนข้างจะหยิ่งทะนงในศักศรี ข้าอยากรู้จริงๆ น้องสาวของท่านทำอย่างไรถึงฝึกมันได้กัน ได้โปรดบอกเคล็ดลับนี้แก่ข้าได้หรือไม่”

‘จิส’ แย่ละอาเดน่ายังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้นางไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

“คือว่าข้านั้นไปเจอมันตอนมันกำลังนอนบาดเจ็บสาหัสมากๆอยู่น่ะ เมื่อเห็นอาการของมันแล้วข้าก็อดสงสารมันไม่ได้ แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเพื่อช่วยมันข้าเลยไปตามพี่สาวผู้เก่งกาจของข้ามาช่วยเหลือมันในตอนนั้นหลังจากนั้นมันหายดีแล้วมันก็เชื่องกับข้าและพี่สาว จากวันนั้นจนวันนี้พวกเราก็อยู่ด้วยกันมาตลอดเลย”

อาร์พิน่าแต่งเรื่องเล่าอย่างฉับพลัน พร้อมด้วยการพยักหน้าอย่างเห็นด้วยจากอาเดน่า

“หืมมมมม เรื่องเป็นเช่นนี้นี่เอง หายาก ช่างเป็นเรื่องที่หายากยิ่งนัก ท่านอาร์พิน่าท่านช่างเด็กสาวผู้ใจดีแก่เหล่าสรรพสัตว์ยิ่งนัก ข้าหวังว่าในอนาคตท่านคงจะต้องเป็นผู้ฝึกสัตว์ที่เก่งเป็นแน่แท้”

แพนดอร่ากล่าวชื่นชมอาร์พิน่าพร้อมกับเผยให้รอยยิ้มที่มีความนัยแอบแฝง

“เอาล่ะ เดี๋ยวข้าไปหาดูทางนั้นเพิ่มเติมอีกสักหน่อย ยังไงข้าว่าถ้าหากเรายังไม่เจออะไรในวันนี้ พวกเราอาจจะต้องค้างแรมกันที่นี่สักคืน พวกท่านไม่ต้องกังวลเรื่องที่พักพวกข้าจะเตรียมเผื่อพวกท่านเอว” แพนดอร่าพูดพร้อมขยิบตาข้างขวาให้อาเดน่าอย่างมีเลศนัยแล้วเดินจากไป

‘ฟูววว’ อาร์พิน่าถอนหายใจ

“เจ้าแต่งเรื่องได้แนบเนียนมาก” อาเดน่ากระซิบพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้น้องสาว

“อิอิ”

“วูฟ”

จากนั้นทั้งสามก็ได้เดินแกล้งทำเป็นสำรวจพื้นที่บริเวณนั้นต่อจนกระทั่งตะวันคล้อยรอยเลื่อนเคลื่อนใกล้ลับตาลง เวลานั้นได้ล่วงเลยมาจนพลบค่ำ ทุกคนต่างหยุดพักการค้นหาสำรวจลงและเริ่มตั้งค่ายที่พักแรมกัน

กลุ่มของอาเดน่าได้นั่งล้อมวงก่อกองไฟกันโดยมีแพนดอร่าและผู้ติดตาม 2 คนรวมอยู่ด้วยและกลุ่มผู้ติดตามของแพนดอร่าคนอื่นๆนั้นได้แบ่งกลุ่มกันเป็นทั้งหมด 4 กองไฟโดยตั้งกองไฟล้อมรอบ 4 ทิศเพื่อระวังภัย และมีกลุ่มของแพนดอร่าที่เป็นศูนย์กลางคอยบัญชาการ

 

หลังจากจบการประชุมของระดับหัวหน้าของเหล่าผู้ติดตามก็ถึงเวลาพักผ่อน ทุกคนต่างแยกย้ายไปประจำกองแคมป์ไฟที่พักของตัวเอง

เปรี๊ย เปรี๊ย เสียงไม้ดีดไหม้ในกองไฟแคมป์ปิ้ง

เหล่าสมาชิกผู้ติดตามของแพนดอร่าได้พูดคุยพักผ่อนกันอย่างผ่อนคลาย

“ฮ่า...บรรยากาศแถวนี้ช่างเหมาะแก่การแคมป์ปิ้งเนอะว่าไหม? ห้อมล้อมไปด้วยธรรมชาติอันสวยงามและเงียบสงบ”

“ใช่เลยข้าเห็นด้วยแต่เสียได้ข้าไปออกล่ามาเมื่อกี้ แต่แถวนี้ไม่เจอกระต่ายป่าหรือสัตว์ตัวเล็กๆเลยช่างน่าเสียยิ่งนัก”

“โถ่...เจ้ามันยังอ่อนหัดนัก...ดูโน้น” ผู้ติดตามชี้นิ้วให้เพื่อนดูเพื่อให้เห็นชัดถึงนักล่าผู้ชำนาญพื้นที่ ที่กลับมาพร้อมกับเหยื่อเต็มมือ อาเดน่าที่เดินมาพร้อมกับมือข้างหนึ่งที่มีกระต่ายป่าและกระเป๋าเป้ใส่ของบนหลังไวท์สตาร์ที่เต็มไปด้วยผลไม้ป่า
“ข้าละอิจฉาจริงๆ เฮ้อ ข้าน่ะอยากที่จะลองลิ้มรสชาติอาหารป่า อุตส่าห์ได้มาเยือนที่นี่ทั้งที”

“เอาน่าอย่างน้อยพวกเราก็ยังมีเจ้านี่”

“เนื้อแห้ง +o+ เนื้อแห้งเนี่ยนะ -.-* เหอๆๆ”

“ข้าละเบื่อเจ้านี่จริงๆ ง่ำๆ” เขาบ่นแต่มือก็คว้าเนื้อจากมือเพื่อนไปกิน

“เอาน่ากินไปเถอะเจ้านะอย่าบ่นมาก ฮาฮา”

 

กลับมาทางอาเดน่า

“ข้ากลับมาแล้ว! มื้อนี้ข้ามีของมาฝากท่านด้วยหวังว่าพวกท่านจะทานกันได้นะ” อาเดน่าเดินเข้ามาพร้อมกับโชว์เหยื่อที่ล่าได้ในคืนนี้มันคือกระต่ายป่าและผลไม้ป่าอีกเต็มกระเป๋า

“โอ้ มื้อนี้พวกข้าลาภลอยแล้วล่ะ” ผู้ติดตามทั้งสองคนของแพนดอร่ากล่าวพร้อมกับรับเนื้อกระต่ายป่าและผลไม้ป่าจากอาเดน่ามา

“ขอบคุณท่านมากเลย ท่านอาเดน่า ที่หาอาหารมาเผื่อพวกเราด้วย”

“เพื่อเป็นการตอบแทนเดี๋ยวข้า นำซุปสูตรพิเศษนี้ไปให้ท่านเมื่อมันพร้อมทานนะขอรับ”

“ขอบใจพวกท่านมาก แต่ไม่เป็นไร ข้ากับพวกน้องสาว แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ” อาเดน่าตอบอย่างเกรงใจเพราะนางยังไม่ไว้ใจฝ่ายตรงข้ามมานัก

“อย่าได้เกรงใจไปเลยท่านอาเดน่า เชื่อรสมือข้าได้แน่นอน ข้ารับรองซุปสูตรพิเศษนี้จะต้องถูกใจพวกท่านเป็นอย่างมากแน่นอนขอรับ (^.^)b”

“โอเคร โอเคร ข้าขอขอบคุณท่านล่วงหน้างั้นเดี๋ยวพวกเราขอตัวไปทำมื้อเย็นของพวกเราก่อนนะ” อาเดน่าจากไปหาที่เหมาะๆ เพื่อก่อกองไฟทำเนื้อกระต่ายย่าง กองไฟของทั้งสองกลุ่มนั้นอยู่ไม่ห่างกันมากนักเพราะอาเดน่าต้องการสืบเรื่องราวต่อด้วย จากนั้นนางเริ่มทำการชำแหละร่างของกระต่ายป่าและนำมันมาเสียบกิ่งไม้ที่เตรียมไว้ย่างอย่างพิถีพิถัน พร้อมกับเตรียมสับหั่นสมุนไพรที่เจอในป่าไว้เป็นเครื่องเคียง ส่วนอาร์พิน่านำผลไม้ป่าที่หาได้นำออกมาวางเรียงรอพี่สาวพร้อมกับมีไวท์สตาร์นอนอยู่ข้างๆ

 

เวลาผ่านไปสักพัก แพนดอร่าก็ได้เดินกลับมาหลังจากได้ไปพูดคุยกับผู้ติดตามคนอื่นๆ

“ดูเหมือนว่าวันนี้โชคไม่เข้าข้างเราเท่าไหร่…เห้อ…” แพนดอร่าพูดพร้อมถอนหายใจ

“ยังไม่เจออะไรที่บ่งบอกถึงสิ่งนั้นเลย ข้าหวังว่าพรุ่งนี้เราจะเจอของตามคำพยากรณ์” อาเดน่าเห็นแพนดอร่าพูดถึงคำพยากรณ์เป็นจังหวะที่ดีเลยเอ่ยถามเกี่ยวกับคำพยากรณ์เพิ่มเติม

“ข้าสงสัยท่าน แพนดอร่า หากท่านเจอสิ่งที่ตามหาแล้วท่านจะทำอย่างไรกับมันอย่างนั้นหรือ?”

“หืม? ท่านสงสัยอย่างนั้นหรอ?”  แพนดอร่าคิดอยู่สักครู่หนึ่งจากนั้นนางได้พูดต่อ

“อืมมมม...จากกำหนดการพวกเรานั้นเป็นเพียงคนที่มาตรวจสอบและป้องกันไม่ให้เกิดเหตุอันตรายกับพวกท่านหากสิ่งที่พบนั้นมีไม่มีอันตรายจนเกินไป พวกเราน่าจะต้องนำเจ้าสิ่งนั้นกลับไปยังเผ่าเพื่อตรวจสอบอย่างละเอียดกับผู้พยากรณ์อีกครั้งหนึ่งน่ะ เพราะดูเหมือนว่าคำพยากรณ์ที่พวกเราได้รับมายังเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง” แพนดอร่าตอบพร้อมกับมองไปยังผู้ติดตามที่ทำท่าทางแสดงให้เห็นว่าซุปสูตรพิเศษนั้นพร้อมแล้ว

“ข้าก็หวังแบบนั้นเช่นกัน ขอให้มันไม่มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นเลย” อาเดน่าตอบ

“ซุปเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับท่านแพนดอร่า” ผู้ติดตามบอกพร้อมกับยื่นถ้วยให้แพนดอร่า

“เยี่ยมไปเลย”

“กลิ่นซุปหอมหวานชวนให้น่าหลงใหลยิ่งนัก ซุปฝีมือเจ้านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ อย่าลืมเอาซุปสูตรพิเศษนี้มาแบ่งให้พวกนางด้วยละ”
“ขอรับนายท่าน” ผู้ติดตามรับทราบพร้อมกับตักซุปสูตรพิเศษนี้มาเพิ่มอีก 2 ถ้วย

“นี่พวกเจ้าลองชิมซุปสูตรพิเศษจากชนเผ่าพวกเราดูสิ อร่อยมากๆเลยนะ อย่าได้เกรงใจไปเลย”

“อะนี่สาวน้อยมีของเจ้าด้วยเช่นกัน” แพนดอร่ามอบถ้วยซุปทั้งสองให้อาร์พิน่าและอาเดน่า

ด้วยความที่แพนดอร่ายื่นถ้วยให้กับทั้งสองสาวกับมือทั้งสองจึงได้จำใจรับมันมาได้รับซุปมาและได้ลองชิมดู ดวงตาของทั้งสองเบิกกว้างตกตะลึงกับรสชาติอาหารแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน มันช่างหอมหวาน อีกทั้งเนื้อในซุปนี้ยังคงรสชาติอุมามิของวัตถุดิบดั้งเดิมเอาไว้อีกด้วย
“ว้าว ท่านพี่ ซุปนี่อร่อยมากเลย มันช่างหอมอร่อย ข้าอยากกินเพิ่มอีกถ้วยหนึ่งละข้าจะแบ่งให้ไวท์สตาร์กินด้วย” อาร์พิน่าพูดพร้อมกับยื่นถ้วยขอเพิ่มไปยังแพนดอร่าด้วยแววตาวิบวับ

“ได้เลยแม่หนูน้อย” แพนดอร่ายิ้มรับพร้อมกับรับถ้วยในมือมาและยื่นให้กับผู้ติดตาม

“อืม ซุปนี่รสชาติดีมากๆเลยท่านแพนดอร่า หากไม่มากเกินไปท่านบอกถึงส่วนผสมให้ข้าบ้างได้หรือไม่?”

“หุหุ ได้สิ” แพนดอร่าหัวเราะอย่างมีความสุขพร้อมกับรับถ้วยของอาร์พิน่ามาเติมให้อีกถ้วย

“อ่ะ นี่ข้าดีใจที่เจ้าชอบมัน หวังว่าเจ้าจะชอบอาหารในมื้อถัดๆไปของการเดินทางด้วยเช่นกัน” แพนดอร่าตอบพร้อมกับยิ้มให้

…เดี๋ยวก่อนนะในมื้อถัดๆไปของการเดินทางหมายความว่าเช่นไรกัน... อาเดน่าฉุกคิดขึ้นมาได้กับคำพูดของแพนดอร่าเนื่องจากพวกเขามีหมายกำหนดการว่าจะอยู่ถึงพรุ่งนี้นี่นา

“อะ เจ้าลองชิมนี่ดูสิ ไวท์สตาร์”

“วูฟ”

“ท่านอาเดน่า ท่านรู้จักบุปผาราตรีแรกแย้มหรือไม่ กลีบดอกของมันจะหอมหวานมากๆ ตอนมันผลิบานยามราตรีตามชื่อของมัน” แพนดอร่าเริ่มเล่าเกี่ยวกับดอกไม้ให้อาเดน่าฟัง

“ขออภัยข้านั้นไม่รู้จักดอกไม้ชนิดนี้เลย มันคือเคล็ดลับทำให้น้ำซุปนี้หอมหวานอย่างนั้นงั้นหรอ”

“หืม ใช่แล้วละ” แพนดอร่ายิ้มตอบ

“มันมีกลิ่นหอมหวานมาก ดอกไม้ชนิดนี้มักขึ้นในแถบพื้นที่ชนเผ่าของพวกเรา มันจะผลิบานในยามราตรีส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว หากพวกเรานั้นนำมันมาใส่ในอาหารมันจะหอมหวานมากๆ ซึ่งพวกเรานั้นมักนำมาใส่ให้กับแขกที่พิเศษของเราได้ลองชิมเสมอ”
“อ่า...เป็นเช่นนั้นนี่เอง...ดอกไม้พิเศษจากชนเผ่าของพวกท่าน” อาเดน่าเริ่มรู้สึกผิดปกติ

“...แง่มๆๆ พี่จ๋า... วูฟ...วู....ฟ”

“หากนำมันไปตากแห้งและบดเป็นผงแล้วนำไปใส่เพื่อปรุงรสอาหาร รสชาตินั้นจะหอมอร่อยมากขึ้น อีกทั้งยังดึงรสชาติอุมามิของวัตถุดิบออกมาอีกด้วย” อาเดน่ามองดูน้องสาวที่มีอาการง่วงซึมถึงแม้จะกินมากจนอิ่มก็ตาม อาร์พิน่าไม่น่าจะง่วงเร็วขนาดนี้มันน่าแปลก ที่น้องสาวของเธอดูมีอาการแปลกไป เธอเริ่มรู้สึกง่วงเช่นกันดวงตาของเธอค่อยๆหนักขึ้นและหนักขึ้น

“นี่...ท่าน...”

ตุบ! อาเดน่า อาร์พิน่า และไวท์สตาร์ ทั้ง สามต่างฟุบหลับอย่างไร้สติลงไปกับพื้น

“แต่ในความเป็นจริงแล้ว ดอกไม้ชนิดนี้นั้น หากใส่ในปริมาณมากพอ พวกมันนั้นจะกลายเป็นไร้รส ไร้สี ไร้กลิ่นได้อีกด้วย มันเป็นยานอนหลับชนิดพิเศษที่แสนจะแนบเนียน...” แพนดอร่าพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยอีกครั้งเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

เมื่อเห็นทั้งสามสลบลงไป แพนดอร่าได้ส่งสัญญาณให้เรียกรวมทุกคน

“แผนการช่างแนบเนียนมากขอรับนายท่าน เท่านี้พวกเราก็บรรลุเป้าหมายการมาเยือนครั้งนี้แล้ว”

“หึหึ” แพนดอร่าได้เดินเข้ามาใกล้กับร่างของอาเดน่า จากนั้นได้นำมืออันเรียวงามไปสัมผัสลูปบนใบหน้าของอาเดน่าอย่างเบามือและมองไปยังอาร์พิน่ากับไวท์สตาร์ที่เป็นเป้าหมายในการมาครั้งนี้

 

“ราตรีสวัสเหล่าสาวน้อยที่น่ารักของข้า”

To be Continued...

สามารถติดตามข้อมูลข่าวสารอัฟเดทและทริคการเล่นได้ที่ https://whitestargamer.blogspot.com
หรือที่แฟนเพจ https://facebook.com/Whitestar 
YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCsDZgcn56TT0wkb_BOyWxxA